Samobójstwo u pacjentów z zaburzeniami osobowości typu borderline
Samobójstwo jest cechą charakterystyczną zaburzenia osobowości typu borderline (BPD). Jest to również funkcja, która wywołuje największy niepokój wśród osób leczących pacjentów z tym zaburzeniem. Rzadko spotyka się pacjentów z BPD, którzy nigdy nie wykazywali zachowań samobójczych.
Książki poruszające temat samobójstwa – http://www.psychoskok.pl/tag-produktu/samobojstwo/
Jak opisano w kryterium 5 w DSM-IV-TR, pacjenci ci charakteryzują się „nawracającymi zachowaniami samobójczymi, gestami lub groźbami lub zachowaniami samookaleczającymi”.
Pomysły i groźby samobójcze są wszechobecne, a większość pacjentów podejmuje wiele prób samobójczych. Samobójstwo u pacjentów z BPD jest przewlekłe i może trwać przez dłuższy czas (miesiące lub lata).
Ta funkcja pomaga odróżnić pacjentów z BPD od tych z klasycznymi zaburzeniami nastroju, którzy mają skłonności samobójcze tylko w przypadku ostrej depresji. Chociaż BPD często zaczyna się od powtarzających się prób samobójczych, rozpoczynających się w okresie dojrzewania i trwających do młodego wieku dorosłego, zachowania te z czasem ustępują. Myśli samobójcze różnią się intensywnością w czasie, powiększając się, gdy życie jest stresujące, i zanikając, gdy nie jest.
Samobójstwo u pacjentów z BPD wiąże się z cechami niestabilności afektywnej. Zamiast ciągłej depresji lub manii trwającej od tygodni do miesięcy, gwałtowne zmiany nastroju BPD występują w odpowiedzi na wydarzenia życiowe. Wyjątkową jakość tych objawów przejawia brak ciągłego reagowania nastroju w BPD na leki przeciwdepresyjne. Działania samobójcze są również związane z impulsywnymi cechami osobowości.
Samobójstwa w BPD
Długoterminowe naturalne badania kontrolne, z jednym wyjątkiem, wykazały, że około 10% pacjentów z BPD ostatecznie popełnia samobójstwo, a około 90% nie.
Jednym z najciekawszych wyników badań długoterminowych w BPD jest wiek, w którym dochodzi do samobójstwa. Zagrożenia i próby osiągają szczyt we wczesnym okresie BPD, gdy pacjenci mają około 20 lat, jednak ich zakończenie następuje znacznie później. Tak więc pacjenci z BPD zwykle nie zabijają się w czasie, gdy najbardziej alarmują terapeutów.
Znaczenie samobójstwa w BPD
W BPD najbardziej typowym zachowaniem samobójczym jest przedawkowanie tabletek, występujące w kontekście interpersonalnym. Przedawkowanie zwykle niesie przesłanie – czasem dla kochanka, a czasem dla terapeuty. Pacjenci z BPD mają również tendencję do powtarzalnego przecinania nadgarstków i / lub wykonywania innych czynności w celu zranienia siebie. Samookaleczenie nie jest jednak zachowaniem samobójczym. Zwykle składa się z powierzchownych nacięć nadgarstków i ramion, a pacjenci zgłaszają, że działa w celu zapewnienia krótkotrwałej regulacji intensywnych zaburzeń dysforycznych. Samookaleczenie może przypominać zachowanie uzależniające.
Książki o zaburzeniach osobowości – http://www.psychoskok.pl/aktualnosci/ksiazki-o-zaburzeniach-osobowosci/
Pomysły i działania samobójcze u pacjentów z BPD spełniają kilka funkcji. Pierwszym z nich jest poczucie kontroli. Jeśli nie można opanować życia, można przynajmniej umrzeć lub grozić śmiercią. Drugi oferuje pocieszającą opcję ucieczki od bólu i cierpienia. Trzeci to przekazywanie cierpienia. Pacjenci z BPD nie oczekują, że inni usłyszą je łatwo i często czują, że muszą w konkretny sposób wykazać głębokość cierpienia.
Wnioski
Postępowanie w samobójstwie u pacjentów z BPD wywołuje niepokój. Jednak strach nie musi paraliżować terapeutów ani prowadzić ich do unikania tych pacjentów. Badania sugerują, że większość osób z BPD poprawia się z czasem i że pacjenci w kryzysie nie są narażeni na wysokie ryzyko samobójstwa. Terapia powinna koncentrować się na rozwiązywaniu problemów i poprawie funkcjonowania, a ostatecznym celem jest wspieranie przyczyn życia.
